Hoi! Ik ben Sarah Russell, fitnesscoach, en werkende moeder met een druk leven. Ik woon in East Sussex met mijn man John, onze twee labradors en onze tieners Eddie en Charlie. Ik ben enthousiast over het Vitaliteits programma van ConvaTec.

“Ik ben 43 jaar oud en heb sinds 2010 een ileostoma. Ik heb altijd aan marathonwedstrijden meegedaan en vind het heerlijk om buiten te zijn. Ik hou verder ook van mountainbiken, trailrunning en wandelen.”

Sarah werkt al 25 jaar in de fitnessbranche als coach en trainer en heeft op internationaal niveau aan roeien en triatlon gedaan. Toen ze in 2010 een spoedoperatie moest ondergaan vanwege levensbedreigende peritonitis als gevolg van geperforeerde diverticulitis, was dit dan ook een enorme klap. Helaas verliep haar operatie niet volgens plan en kwamen er in de daaropvolgende twee jaar vijf operaties aan te pas om verschillende complicaties te behandelen. Nadat haar operatie om de stoma op te heffen niet was gelukt, heeft ze de chirurg letterlijk gesmeekt haar stoma terug te plaatsen. Met haar ileostoma is haar kwaliteit van leven weer een stuk verbeterd. Ze is gezond, fit en gelukkig; ze kan weer normaal eten en in de bergen hardlopen.

“Ik heb geprobeerd mijn stoma als een uitdaging te zien die ik moest overwinnen, in plaats van als een barrière die me ervan weerhield dat te doen wat ik leuk vind. Ik had meer de insteek ‘hoe kan ik dit probleem omzeilen?’ in plaats van ‘O, dat kan ik niet doen vanwege mijn stoma’. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, maar deze bewuste houding heeft me echt geholpen er goed mee om te gaan.” 

“Ik heb ontzettend mijn best moeten doen om na elke operatie te revalideren en mijn lichaam weer helemaal opnieuw op te bouwen. Het is zowel lichamelijk als geestelijk een pittige weg geweest, maar geleidelijk werd ik sterker en fitter, en kreeg ik meer zelfvertrouwen. In 2014 (twee jaar na mijn laatste operatie) werd ik de eerste persoon met een ileostoma die meedeed aan de Himalayan 100: een marathon van vijf dagen over een afstand van ruim 160 kilometer op hoogte in de Indiase Himalaya.”

“Toen ik thuiskwam na die wedstrijd had ik een onoverwinnelijk gevoel. Als ik dat kan, kan ik alles. Het gaf me een enorme boost. Het hebben van een stoma hoeft op geen enkele manier een belemmering te vormen in je leven als je dat niet toelaat.”

“Mensen vragen of wat ik heb meegemaakt, me heeft veranderd. In bepaalde opzichten, heb ik de draad gewoon weer opgepakt. Maar in andere opzichten heeft het me in positieve zin veranderd. Ik kan beter relativeren en ben eigenlijk dankbaar voor mijn ervaring en wat ik ervan heb geleerd. Na vijf buikoperaties en een dieptepunt waarop ik dacht dat ik nooit meer iets zou kunnen eten, koester je de eenvoudige dingen in het leven waar je plezier uithaalt, zoals een stukje hardlopen of een bergwandeling maken met mijn gezin; je neemt niks meer als vanzelfsprekend aan. Ik waardeer elke stap die ik zet. In tegenstelling tot vele anderen heb ik het geluk dat ik kan hardlopen.”

“Toen ik meedeed aan de Himalayan 100, heb ik mogen genieten van het verbluffende uitzicht op de Mount Everest. De zon kwam op en de eerste zonnestralen gleden over de hoogste berg ter wereld. Het was adembenemend en oogverblindend mooi. Richard Nixon zei ooit eens ‘Je kunt de schoonheid van de hoogste berg alleen werkelijk waarderen als je in het diepste dal bent geweest’. Ik vraag me vaak af of ik er net zo van had genoten als ik niet ooit door ‘het diepste dal’ was gegaan. Ik betwijfel het. We kunnen zoveel leren van tegenslag. Het maakt ons sterker en we zouden er niet bang voor moeten zijn. Voor mij is een stoma simpelweg een uitdaging die ik het hoofd moet bieden, vergelijkbaar met een marathon of een andere wedstrijd. Het is geen barrière en ook geen handicap, en het zal me nergens van weerhouden.”